Nedendir bilmem, bir an cehalet dönemini hatırladım.
Kız çocuklarının diri-diri toprağa gömüldüğü günler gözümün önüne geldi.
Bunu yapanlar; Allah tanımazdı, inançsızdı, cahildi…
Ya şimdikiler?
“Yaratılanı severim, Yaradan’dan ötürü.” diyen Yunus Emre’nin sözünü hiç mi işitmemişler?
Yüreklerinde hiç mi ‘Allah sevgisi’, ‘Allah korkusu’ beslemiyorlar…
Kendi ‘acizliklerini sergileyen’ bu şiddet eğilimleri de nedir?
Canlıya eziyet etmek de neyin nesi?
Bunu yapan;
İnsanlıktan nasibini almamış, aciz, cahil, vicdansız, ahlak yoksulu bir yaratıktan başkası olamaz…
Ata, eşeğe yürüsün diye kırbaç vuranlar,
Kediye, köpeğe tekme atanlar,
Eşi, çocuğu, öğrenciyi, engelliyi, çalışanı…
Hata yaptı diye azarlayanlar, dövenler, cana kıyanlar…
Size bu yetkiyi kim veriyor, bu gücü nereden alıyorsunuz?
Siz kimsiniz? Kendinizi ne zannediyorsunuz?
Ya bunlara sessiz kalanlara ne demeli?
Hadi eskiden duymuyorduk, bilmiyorduk…
Ama artık görüyoruz…
Hiçbir şey gizli kalmıyor…
Eskidendi o; kocadan akşam dayak yiyip, sabah çocuklara kahvaltı hazırlamak,
Eskidendi; öğretmenin sorusuna yanlış cevap verince avucuna cetvel yemek,
Eskidendi; komşunun çocuklarını sıra sopasına çekmesi…
Şiddet, cinayet, vahşet…
Artık her şey gözler önünde yaşanıyor.
Bunlara dur diyecek, yaptırım uygulayacak; bir insan, bir makam yok mu bu memlekette?
Şiddete maruz kalanları görmezden gelip, duruma müdahale etmeyen, çözüm üretmeyen, bu konuda yaptırımlarda bulunmayanlar,
Bir gün kendisinin de mağdur olabileceğini aklından çıkartmasın!..
Kadına olsun, erkeğe olsun, çocuğa olsun veya hayvana olsun,
Her kim Allah’ın özenerek yarattığı canlıya kötü muamele yapıp, bunun yanına kalacağını zannediyorsa,
Bilmelidir ki;
Ahirette bunun hesabı ona sorulacaktır…
Maksadım yüksek perdeden haykırmak değil,
Sadece ‘aklıma sığmayanlar’ ı sizinle paylaşmak istedim…