Ne gamı biter bu dünyanın ne de kederi…
İyisi mi; her şeyi bir kenara bırakıp, bu dünyaya ne için geldiğimizi unutmadan hayatın keyfini çıkartalım.
Demesi kolay, diye içinizden geçirdiğinizi duyar gibiyim.
Haklısınız kolay değil, ama zor da değil.
Farkındaysanız her geçen gün bizden bir şeyler alıp götürüyor. Yıpranıyoruz.
Hatırlar mısınız? ‘Nüfus cüzdanım eskidi’ derdi büyüklerimiz.
Böyle söyleyince bir anımı hatırladım…
Benimki de çocuk aklı işte; bir gün ananem bu konuyla ilgili dert yanarken, ben de nüfus cüzdanının ne kadar eskidiğini görmek istedim. O da koynundaki keseden çıkartıp, minik ellerime uzattı.
İçini-dışını biraz inceleyince;
“A… Pırıl pırıl, hiç de eskimemiş.” demiştim.
Fakat doğum tarihini okuduğumda, (e tabi toplama çıkartmayı da yeni öğrenmişim) parmaklarımı da kullanarak kafadan hesap yapmış, onun yüz küsur yaşında olduğunu öğrenince de çok şaşırmıştım.
O anki şaşkınlıkla “Anane sen çok yaşamışsın.” demiştim.
Ama bilmediğim bir şey vardı. O tarih eski takvime göre yazılmıştı. Bunu çok sonraları öğrendim.
Aradan geçen birkaç gün sonra annemden işittim ki; meğer o gün anneannemi çok üzmüşüm.
Çocuk aklı dedim ya…
Ya ona ne demeli…
Koca kadın, bir veledin sözüne incinmenin, üzülmenin ne manası var ki…
Şimdi anlıyorum; dertle, kederle, alınganlıklarla hayatı kendimize nasıl zehrettiğimizi.
Şimdi anlıyorum; hayata sıkı sıkı bağlanıp en ufacık şeyde darmadağın olmanın ne demek olduğunu.
Asıl eskiyenin ‘nüfus cüzdanı’ değil de yüreğimiz olduğunu.
“Demir nemden, insan gamdan çürür.” derler ya… Bizimki de o misal.
Her ne yapıyorsak, kendimize biz yapıyoruz. Acıdır, kayıptır, kazadır, hastalıktır…
Evet insanız yaşıyoruz, ama bunların ömrümüzden çalmasına izin vermemeliyiz.
Akıl süzgecinden geçirmeden söylediğimiz sözlerin, karşıdakini ne derece üzebileceğini düşünerek hareket etmek,
Bunun yanında affetmeyi, yüzleşmeyi, alınganlık yapmamayı öğrenerek yolumuza devam etmek, hayatımızdaki insan sayısını arttırır.
Acılarımızı, kayıplarımızı yaşayalım, hem de en derininden.
Ama hayatın da bir yandan devam ettiğini ve ne için bu dünyaya geldiğimizi aklımızdan çıkartmayalım.
Hayat bu… Devam ediyor. Ve taşıdığımız bu can, bir emanet.
Ona iyi davranalım.
Maksadım anımı anlatmak değildi,
Sadece ‘aklıma sığmayanlar’ı sizinle paylaşmak istedim…