Kırk yedi yaşındayım bu yaşa kadar ben bu hayattan bir şey anlamadım. Tadı yok tuzu yok tatsız tuzsuz geçiyor günler. Ben yine de boşu dolduranlardanım anlamlı hale getirmeye çalışanlardanım. İnanın yaşadığımız bir şey yok. Zaman geçiyor rüzgâr gibi. Biz o rüzgâra kapılmış bir yaprak gibi uçuyor düşüyor ve soluyoruz. Toprak olacağız neticede. Diri kim kalacaksa Onu anmak Ona yaranmak en faydalı iş bence. Rezzak olan O kimse...Bizi kim besleyip doyurduysa Onun rızasını kazanmak için yaşayıp ölmek bu sayede var olabiliriz diye düşünüyorum...
