ANLADIM

Seher vakti on ikiden vuruldum,

Dev bir çınar gibi yere serildim,

Öğle vakti bir boşluğa sarıldım,

Elim eline değince anladım!

Ne bir gün arandım ne de soruldum,

İmkânsız hayal peşinde yoruldum,

Sahte yâr ve söze boşa darıldım,

Kader önüme yığınca anladım!

Bahçede en çirkin bülbül görüldüm,

Her gün bin kez öldüm, bin kez dirildim,

Boş yere üzüldüm ve boşa gerildim,

Tenim tâbûta sığınca anladım!

“Gelmezse şâyet ben yıkılmam!” derdim,

Hiç öyle değilmiş, müthiş ürperdim,

Bir titreme tuttu, hıçkırıverdim,

Gözümden yaşlar yağınca anladım!

Tüm yollar ve yönler kapı duvardı,

Ben kestim, gönlün bir umûdu vardı,

Gönül de artık bir karâra vardı,

Başımı yere eğince anladım!

Boşunaymış verilen bunca emek,

Boşunaymış yollarını beklemek,

O benim gibi sevmiyormuş demek,

Güneş ufuktan ağınca anladım!

Yer ve gök yarıldı, her yer toz duman,

Delindi gemi ve kırıldı dümen,

Ne bir tövbe kabûl oldu ne îman,

Güneş batıdan doğunca anladım!

Taştan bir kalp ne yapsan da yanmazmış,

Seven unutmaz, sevmeyen anmazmış,

Hep iyi ve sevenler kazanmazmış,

Fâre kediyi boğunca anladım!