Anladım ki; hayat denen kavram, koskoca bir boşluk tabakasının işgal ettiği ve boşluklardan olma değersiz yapıların birleşimiymiş ve ben bir kez daha anladım ki; hayat boşluğunda kabarcık bile oluşturamayacak kadar yalnızmışım… Ne dostun dostmuş, ne de inandığını zannettiğin
kişiler, sana gerçekten inanıyormuş. Hiçten ibaretmiş her şey, çoğu zaman konuştuğun, söylediğin sözün bile bir anlamı yokmuş… Toplamada etkisiz eleman olan sıfır karakterler, bu hayatta çarpmanın sıfırı gibi yutan elemanmış meğer… Hayat evreni kucaklarken beni sığdıramamış içine ve ben bu darlığın yalnızlığına mahkûm olmuşum! Sadece bu kalabalık cümleler benim karım olmuş… Elinde patlayan, hiçbir işe yaramayan bir kar… ‘Cisim adı verilen her küçük parçacıklar, hayatta bir yapı oluşturmuş meğer ve her biri sıfır çarpanıyla bir yere gelmiş… Benim katsayımsa bir ile sınırlanmış…Oysa ki; birin katsayısı daha nitelikliyken, çarpanlar diye bir kavram yüzünden hayat hakikaten çarpmış ve ben, benim gibi daha niceleri, değer yargılarının hiçbir yere varamayacağını anlamış, fakat her şeye rağmen sıfıra düşmemişiz! Ama geçmiş olsun; bu değer yargısıyla, işte bu
boşluklardan oluşan hayatta, hiç bir yere
sığınmıyormuş!
Seda Özlem Başpınar
