Zaman zaman geçmişe özlem duymak; yaşamın karmaşıklığına rağmen mutluluğu bulmamıza, yüzümüzde tebessüm oluşmasına yardımcı olur.
Köşe yazımda da küçük bana şimdiki benden sesleniyorum.
Meerhabaa küçük kendim. Ben gelecekteki senim. 23. bölümü bitirdik. (yani 23 yaş bitti) İlkokul çağlarında hayata dair en ufak düşünceni bile hatırlamasamda, şu an yaşamı, enerji dolu olduğu kadar da zor buluyorsun.
Yaşamı zor buluyorsun demişken, diğer bir yandan da kurallara bağlı kalmayacak kadar basit görüyorsun hayatı.
Her şeyi herkesten bekliyor, her şeyi mümkün görüyorsun.
İnsanların yaratılış fıtratı gereği merhametli olduğunu düşündüğün için herkesin iyi biri olduğunu sanıyorsun. (ya da sanmak istiyorsun)
Bu yanını çok seviyorum. Fakat bu yanın seni genelde yaralıyor.
Çünkü hepimiz iyi birisi olarak doğsak da, herkes iyi kalmaz.
Küçükken hayvanlarla aran nasıldı hatırlamıyorum. Şu an bebeklerden sonra hayvanlar, ardından yaşlılar önceliğin olmuş durumda.
İnsan olduğunu canlılara yardımcı olarak, başkasının acısını paylaşarak hatırlıyorsun.
Öğreneceğin şeylerin bitmediğini söyleyebilirim sana. Hayat sonsuz eğitimdir.
Yardıma ihtiyacı olan tonlarca kişi ve hayvan var. Bu yüzden çok merhametli bir dünyadayız diyemem.
fakat iyi insanlar halen var. İyi ki var.
Ummadığın insanlardan hayat dersi alabiliyorsun. Çok bilgili görünen insanların basit çıktığı, yalanın aslında bir rengi olmadığı, pembe yalan denerek sadece hafifletilmeye çalıştıklarını biliyorsun.
Küçük rabiş; Umut etmeyi seviyorsun her zaman da sev.