Her zaman huzur verdim sizlere, suyumdan balıklar derdim; vapurlarla
Gezdiniz üzerimde, güldünüz, eğlendiniz, kıyılarıma yüzmeye geldiniz. Hep güzellik vermeye çabaladıkça sizlere; çöplerinizi üzerime serdiniz, kanalizasyon atıklarınızla ciğerimi deldiniz.
Maviliklerin ırağında bıraktınız her yerimi. Önce martıları kaçırdınız benden, çocuklarım ölmeye başladı birer birer; hamsiler istavritler, yani
bütün çocuklarım nefessiz kaldı. Yaz kapıda biliyorsunuz, kendi ellerinizle
sıcakta serinlik aldığınız ‘beni’ kaybettiniz. Denize girdiğiniz her yanım size
pis kokular tattıracak, eskisi kadar kolay nefes alamayacaksınız. Çünkü; beni
siz nefessiz bıraktınız, o yüzden benim gibi nefessiz kalacaksınız.
O eski tadımdan ırağım şimdi ben, sizler kız kulesine bakarken kükürt solumayacaksınız, galata köprüsünde oltalarınız balıksız kalacak, mavi manzaramın yerini kötü bir renk alacak, derinlerim hep bataklık kalacak.
Martılar olmayacak vapur peşinde, her ada turuna zevksiz çıkacaksınız.
Ben şiirlere ilham olan, şairlerin ‘göz bebeği’ Marmara;beni siz ölüme
Terk ettiniz.