Kahvehanenin önünde oturuyordum.
Bir adam yanıma geldi.
“Baba sen,Beykoz’da Çiçek Büfeyi işleten Süleyman değil misin?.” dedi.
“Hayır..” dedim.
“Allah Allah?..Bu kadar benzerlik olmaz..” dedi,gitti…
Halbuki ben kendimi hiç kimseye benzemeyen,
Çok özel,
Eşi benzeri olmayan biri sanıyordum.
Tuttu beni taa Beykoz’da bir büfeciye benzetti.
Bu benzetme ilk de değil üstelik.
Bir sefer Taksim’de İstiklal Caddesi üzerinde bir adam durdurmuştu.
– “Hemşerim sen Malatya’lı Demirci Rıza değil misin?.”
– “Değilim..”
– “Demirci Rıza?.”
– “O da değilim.”
– “Sadece Rıza?.”
– “Hayır..”
Bir zaman da genç bir arkadaşım beni Amerikalı bir film artistine benzetmişti.
– Abi sen kime benziyosun biliyo musun?
– Kime?
– Russel Crowe’a..
– Valla mı diyosun?
– Aynen abi.Çok benziyosun..Şöyle bi yan dönsene..
– Döndüm..E-ee?
– Abi vallahi Russel Crowe..Önden,yandan..Tıpkı o..
Russel Crowe,filmlerini heyecanla izlediğim,en beğendiğim yabancı artistlerden biridir.Filmlerini seyrettikten sonra yaklaşık bir saat kadar kendimi oymuşum gibi hissederim.O derece özdeşleşirim onunla.Arkadaşım beni ona benzetince acayip havaya girdim,gururum okşandı..
Sonra benden borç para istedi.
Hiç lafı mı olur?
Çıkardım verdim,ne istediyse.
O günden sonra hiç görmedim kendisini ama ne zaman televizyonda Russel Crowe’un bir filmi denk gelse,o benzetme gelir aklıma,filmi,sanki filmdeki benmişim gibi seyrederim…
En ilginç benzetmeyi Adapazarı’nda bir köy düğününde yaşadım.
Düğünün ilerleyen saatlerinde bir adam sallana sallana yanıma geldi,karşımda durdu,uzun uzun baktı,sonra,
– “Sen,ben değil misin?.” dedi..
Beni kendisine benzetmiş.
– “Değilim..” deyince inanmadı.
– “Pes..Pes..Bu kadar benzerlik olmaz.Neredeyse seni ben sanıp sarılacaktım..
Galiba epey sarhoştu…
Sadece fizik olarak değil,huyumu,karakterimi de başkalarına benzetenler oldu.
Çocuk yaşlarda mesela,evde hoşuma gitmeyen sorulara ters cevaplar verince annem,
– “Şuna bak şuna!.Aynı babası!..” derdi.
İtiraz ederdim.
– “Hayır efendim,değilim.Ben kimseye benzemem..” derdim.Annem buna da “Aynı babası..” derdi.
Sinirlenir,kapıyı çarpıp çıkardım.Annem ona da arkamdan “Aynı babası..Aynı babası..” diye seslenirdi..
Kimlere benzetmediler ki beni..Sayısı belki elli’yi,belki yüz’ü bulmuştur.
Yani demem o ki,
Kimse kendisini çok özel,benzersiz sanıp havalara girmesin.
İnanın herkesten birsürü var…..