Yürümeye ve konuşmaya henüz başlayan çocuk, misafir odasındaki vitrini merakla karıştırırken, yere bir şey düşürür.
Mutfaktan hışımla yetişen anne, o talihsiz soruyu sorar:
‘Kim kırdı bunu!’
Ve her şey ‘ben kırmadım’ cevabıyla başlar…
İlkokul yıllarında ödevini yapmayan öğrencinin; ‘akşam elektrikler kesikti’, ‘misafir gelmişti’, ‘anneannem ölmüştü’ türünden mazeretler uydurarak, öğretmenini kandırmaya çalışmasıyla (!) serpilir.
Büyükleri tarafından, bilgisini sınamak amacıyla kendisine yöneltilen sorulara cevap veremediği zamanlarda; ‘daha o konuyu işlemedik’ gibi pratik çözümler bulmasıyla da sürer gider…
Zaman içerisinde de, soluduğumuz oksijen gibi yaşamımıza karışır. Alıştığımız bir şey olur. Normalleşir(!)
Artık önümüz – arkamız, sağımız – solumuz yalandan geçilmese de; ‘sobe’ demek pek işimize gelmez.
Alışkanlıkla birlikte, ilerleyen yaşlarda gerçeklerden ayırt edilmesi zorlaşır.
Ve hatta gerçekmiş gibi sunularak, en önemli sermaye olur…
Geniş çevrelerde kabul de görür.
Kişi başına düşen milli yalan sayısı giderek artar.
Yalancının mumu paha biçilmez olur…
Vitrin camlarında ‘her türlü yalan alınır – satılır, eskisiyle değiştirilir’, ‘büyük beden yalanlar bulunur’, ‘zararına – maliyetine ya da %50 indirimli yalanlar’ ibareleri; ticaretimizin ‘olmazsa olmazı’ haline gelir…
Olsa dükkan senindir.
Seviyorumlar havada uçuşur.
Dostluklar işportaya düşer.
İşveren ‘biz sizi ararız’ der.
Güvendiğiniz dağlara kar yağar.
Rüşvet alan da veren de memnundur.
Yalandan kimse ölmemiştir.
Zaten bu dünya da ‘yalan dünya’dır…
Yani arkadaşlar diyorum ki: Bu günlerde bir yalan söyleyecekseniz, beni de unutmayın.
Sizin için bir sakıncası yoksa beraber söyleyelim.
Hatta nostalji yapıp, misafir odasındaki vitrini karıştırırken, annemizin en değerli vazosunu kazayla (!) kırıverelim…
En masum maskemizi takınarak ‘ben kırmadım’ demeye hazır olduğumuza da ne şüphe…