BİR GARİP HÂLDEYİM
Güz gülleri misali
üşümüş umutlarım
Harabe bir ev gibi
sönük duygularım
Attım ümitlerimi
özlemin üstüne
Ben kendine bilinmiş
bir buruk kâlpteyim
Ben zamana yenilmiş
bir garip hâldeyim
İp ince yaprak yaprak
budandı dallarım
Oysa o sisli gözler
demişti yanındayım
Yâr yokluğun çökünce
ben nefessiz kaldım
Ben kendine bilinmiş
bir buruk kâlpteyim
Ben zamana yenilmiş
bir garip hâldeyim
Dumanlı sis çökmüş o
gözlerine yandım
Virane bir ev gibi
yanık duygularım
Attım hayâlllerimi
hasretin üstüne
Ben kendine bilinmiş
bir buruk kâlpteyim
Ben zamana yenilmiş
bir garip hâldeyim
Söz Şenay Bilgiçli
