Ne pembe panjurlu evler
Nede sallanan salıncağım
Nede uzayıp giden yollar
Hiçbir güzellik
İlgimi çekmiyor artık
Hayaller yorgun
Ayaklar yorgun
Ben yorgun
Söylesene hayaline kurban olduğum
Ben niye bõyleyim
Sen yokken sevgisiz çaresiz ve mutsuz.
Seninle ben iki yakası bir araya gelmeyen
İki mısra gibiyiz
Sen ayrı satırda
Ben ayrı satırda
Başı belli ortası gizemli sonu belirsiz
Sonu yok bu şiirin biliyorum.
Aramızda aşılamayan dağlar denizler
Geçen yıllar aylar Yollar değil gurbetlik
Uzaklaşan iki yürek gurbeti hissettiren
Bir gece vakti uzaklara dalarken gözlerim
Bir şehir ağlar düşlerimde
Senli ama sensiz.
ŞENAY İÇLEK BİLGİÇLİ İSTANBUL