Bence; insanın ruh hali tıpkı bulutlar gibi değişkendir. Kimi zaman beyaz ve pürüzsüzdür, gökyüzünde süzülen yumuşacık pamuklar gibi. Bu anlarda insanın yüreği huzur doludur, dertler unutulmuş, umutlar yeşermiştir.
Ama bazen, bulutlar kararıp fırtına habercisi olur. İşte o zaman, insanın iç dünyası da kasvetli bir hal alır. Duygular, gökyüzünde toplanan kara bulutlar gibi ağırlaşır.
Ağacın yaprakları bu fırtınadan nasibini alır; bazıları dökülür, bazıları ise fırtınaya inatla tutunur. Ağacın her hışırtısı, içten gelen bir feryattır.
Belki de, bu yüzden, ağacın altında oturmak insana huzur verir. Çünkü orada, kendi duygularının ve dertlerinin bir yansımasını bulur.
Ağacın gölgesinde otururken, gökyüzündeki bulutlara bakıp düşünmek, insanın iç dünyasını keşfetmesine yardımcı olur. Her bulut, bir duygu; her rüzgar, bir düşüncedir.
Bulutu taşıyan ağaç, insanın duygularını ve dertlerini anlamanın en güzel sembolüdür.
Her yaprak, her dal, her kök ve her bulut, insanın karmaşık iç dünyasının bir parçasıdır.