DEMEDİN

Kader acıdı da yüzüme baktı,

Senin gibi biri karşıma çıktı,

O gönül kapını bir akşam vakti,

Tıkladım, “Gel!” dersin belki; demedin!

Naz için yaptım küsme pozlarını,

Gerçek sandın “Giderim!” sözlerini,

Son bir ümitle son kez gözlerini,

Yokladım, “Kal!” dersin belki; demedin!

Tebessümünü havada kapanı,

Sabah akşam hayâlini öpeni,

Derin derin çekip içine beni;

“Kokladım gül!” dersin belki; demedin!

“Gönlümdeki gülün dalına seni,

Sazımın saçımın teline seni,

İçimdeki aşkın külüne seni,

Sakladım, bul!” dersin belki; demedin! 

“Sorma hiç, neden niçin sorusunu!

Giden gitti, ömrümün gerisini,

Hiç olmazsa kalbimin yarısını”,

Bekledim, “Al!” dersin belki; demedin!

“Her gördüğümde aslında coşmuştum,

Gizliden gizliye sana koşmuştum,

İstemeden şüphe şirke düşmüştüm;

Tekledim, bil!” dersin belki; demedin!

“Bakmadan yazı turaya, kur’aya,

Hiç plânımda yokken ilk sıraya,

Sol göğsüm altında, aha buraya!

Ekledim, bil!” dersin belki; demedin!