Dal Taşşakların İhtişamı ve Yapraklıların Dramı
İnsanlık tarihinin henüz başlangıcında, örtünme meselesi ciddi bir ayrışmanın temellerini attı. O zamanlar ne kıçımıza geçirecek bir don vardı, ne de başımıza örtecek bir örtü. Kimi yaprakla uzvunu sakladı, kimi ise anadan üryan dolaşmayı seçti. İşte o dönemde, bu iki grup arasında sert bir bölünme yaşandı.
Dal taşşak gezenler, yaprakla örtünenlere bakıp alay ediyor, küçümseyici tavırlarıyla huzuru bozuyordu:
“Dalımızda yaprak vardı da mı örtmedik?”
Bu umursamazlık, yapraklıların sabrını zorluyordu. Ancak mesele, yalnızca alayla sınırlı kalmadı. Zamanla egemen güç, anadan üryanları dışlayıp ırgatlarda çalıştırmamaya, iş vermemeye başladı. Açlık ve sefalet, anadan üryanların yakasını bırakmaz oldu.
Bir gün dal taşşakların meclisinde bir ferman okundu. Yasayı okuyan hatip, güçlü bir sesle şöyle dedi:
“Dal taşşak kardeşlerim! Ne olacak bu işin sonu? Yaprakla örtsek de yayak yine yayak! Artık o anadan üryanlardan bir şey almayalım. Dayak yasağı var ama açlık serbest. Bize düşen, bu yasağa uymaktır.”
Egemenler için düzen sağlamış görünüyordu, ama dal taşşaklar arasında beklenmedik bir kriz patlak verdi. Gün geldi, taşşakların birbirine eşit olmadığı fark edildi. Biri büyüktü, diğeri küçük. Bu adaletsizliğin farkına varanlardan biri bağırdı:
“Bu dünya adil değil! Taşşaklarımız bile eşit değil. İşte burada saklı gerçek: Dünya eşitsizliklerle dolu.”
Bu farkındalık, insanlık tarihinin en ilkel döneminde bile adalet ve eşitlik arayışının kaçınılmaz olduğunu gösterdi. Dal taşşaklar ve yapraklılar arasındaki bu ilk toplumsal mücadele, aslında doğanın ve toplumun eşitsizliklerle örülü yüzünü hicivli bir dille anlatır.
Sonuçta, bu hikâye sadece bir örtünme meselesi değildir. Taşşakların eşitsizliği, insanlığın kaderi olan adalet arayışını ve toplumsal bölünmelerin ironisini gözler önüne seren güçlü bir metafordur.
