Herkesin kendisine sorması gereken bir soru var yaşamımda kırılmalar başladı mı? Ne zaman?
Değişimlerinin farkında mısın bu kırılmalarla?
Benim ilk kırılmam farkındalığım 13 yaşında başladı kayıplarımla birlikte ve bende tramvalar yaratan önce annemin ardından halamın gidişi idi. Babamı hiç tanıyamayaşım sadece eksikliğine özlemini getirdi.
İlk düşündüğüm şey bu hayatla nasıl başa çıkabileceğim konusundaki sorularım la oldu kendime.
Tabii ki kolay olmadı hem eksiklerin yerlerine kimsenin dolduramayacağı ayakta dimdik yıkılmadan kalabilmek için kimselere güvenmemeyi düşe kalka ama güçlenerek öğrendim.
İnsanın yanında akrabaları da olsa tek başına olduğunu bilerek büyümesi deneyimlemeden ne kadar anlatılsa da bilinmez.
Onlarla olgunlaşarak büyümek kendi kararlarını kendi alabilmekle oluşur.
Yanlışlar yapa yapa öğrenmek bu hayatımda yaşayarak öğretti bana. Tekamülümü bu yönde gösterdi bana.
Maddiyatla maneviyatın kişileri nasıl etkileyebildiğini deneyimleyerek öğrenmek nasip oldu hayatı boşa yaşamadım demek güzel bir şeydi baktığım açıdan.
Yaşanmışlıklar sevdiğiniz kişiler ,ailenizden (anne baba vs) kişilerin gidişleri ne kadar sarssa da sizi hayattaki yaşamın devam edişi fark edişleri arttırdığı gibi eksisi travmaları oluşturmakta.
Kabullenişler, şükredişler teslim oluşu kolaylaştırıyor.
Ve olgunlaşıyorsun böylelikle hayatta artık başka açıdan bakıyorsun çevrene temkinli ve güvensiz.
Bu yüzden anlaşamıyorsun işte çevrendeki boş insanlara tahammülüm kalmıyor her açıdan.
Artısı ne mi oluyor? Her şeyden önce ayaklarının üzerinde durabiliyorsun hatalarını aza indiriyorsun kimseden beklentin olmuyor.
Kimsenin ne yaptığı ile ilgilenmiyorsun sözün özü kendini buluyorsun......En güzeli de bu...
Tecrübeleriniz deneyimleriniz var olsun ki kendinizi tanıyabilesiniz .
Sevgiyle kalın...
Emel Araz
