Yalnızlık bazı insanların sürekli dile getirdiği ve şikayet ettiği bir şeydir.
Peki, sizce bu derece yalnızlıktan şikayet eden birinin, biraz olsun kendini de yaşadığı bu durumdan dolayı eleştirmesi gerekmez mi?
Eğer sadece ben diyorsanız,
Eğer her zaman öncelikli düşünülmek istiyorsanız,
Eğer eşinizi – dostunuzu, arkadaşlarınızı, kötü günlerinizde sizin yanınızda olanları herkesle eş tutuyor hatta bu konuda onlara duyarsız davranışlar sergiliyorsanız,
Eğer ben yine de hep haklıyım diyorsanız,
Elbette yalnız kalırsınız…
Hatta sadece yalnız kalmakla kurtardıysanız genel olarak iyi insanlara denk gelmişsiniz demektir…
Kimi zaman yalnızlık sebebiniz bu bahsettiğim durumların dışında da olabilir.
Tadabilirsen saflığından yalnızlık güzeldir,
Masumdur, günahsız, katıksızdır. Sen neysen, yüreğin, dilin neyse odur.
Tek başınadır, hiç kimsenin hükmünde değildir.
Ne kimsenin seline kapılır, ne de her rüzgarın önüne katılır.
Yöneten ve yönlendiren aklındır.
İstersen kalabalıklara salar coşturursun, istersen gönül köşende oturtur, dinlendirirsin çünkü ondan zarar görmezsin. Yalnızlığından zaten bu durumda asla şikayet etmezsin.
Ruhunu kapattığında dolayısıyla vicdanın sesini duymadığında ise yalnızlık kötüdür.
Hibe edersin birilerine, yalnızlığın bir birliktelik doğurur.
O birlikteliğe varis olursun, bir ucu sende, diğeri başka yerde.
Aslında o birlikteliği var eden sensin ama yine de tek sahibi değilsin.
Sevinçlerin ortak, acıların ortak olacaktır.
Ama tek taraflı bunu istemek ve yaşamak senin bencilliğin olur.
Ve karşındaki kişinin verdiği paylara karşılık vermediğin için yine yalnızlığın koynuna düşersin.
Kalbini derin bir girdaba bırakmış olursun kimi zaman, battıkça batarsın.
An olur nefes bile almakta zorlanırsın, an gelir gecenin karanlığına sığınırsın.
Ve bazen öyle bir gün gelir ki, birlikteliğe verdiğin yalnızlığın bir ayrılık doğurmuş olur.
Yalnızlığını ruhunu kapatmadan vicdanının sesini duyarak yaşayacaksın ki; yalnızlığın ruhuna eş olsun. Ve ruhun; ne ezilsin, ne de ezsin.