Hayalin bir türlü gitmek bilmiyor zihnimin dışa açılan penceresinden.
Ah leylam, gerçeğin de hayalin kadar inatçı lekeleri çıkarabilseydi tüm memorimden.
Hayalin bir gölge gibi.
Beni kendi başıma bırakmaz ben onu unutsamda.
Gerçeğin asırlık bir uykuya dalmış gibi.
Bir güzel uyuyor.
Uyandırsam mı? Uyandırmakta istemiyorum bir yandan, yanına uzansam da birlikte uyansak bu rüyadan…
Sanma ki!
seni düşünmüyorum
biliyorum ki
sen de beni
düşünüyorsundur gizli gizli.
Kendinden gizi
ne kadar gizleyebilecekse biri.
Ahlıyorum vahlıyorum
ahlar vahlar içindeyim.
Ahın tuttu leylam.
Vahlar olsun bana.
Bazen içime doğuyorsun kendi kendine.
Bazen eben olup doğurtuyorum seni.
Yaşatıyorum seni hayalimde ve içimde.
Annen oluyorum; emziriyorum seni; büyütüyorum zihnimde…
Ben yokken senin için yaptıklarımı belki bu satırları okuduğunda anlayacaksındır.
Sen hep vardın,hep yaşattım seni, el bebek gül bebek yetiştin.
Ayrılma vakti hiç gelmedi getirtmedim kaderimizi kendim çiziyordum. Kalem bende oldukça sana bir halel getirmem.
Ben yazıyorum nolursun sileyim deme.
Bir gün biliyor musun?
Senin hiç ölmeyeceğin bir hayalimi, senin bir gün öleceğin gerçekliğinle değişmeyi önerdim.
Seve seve kabul etti gerçekliğin.
Dedi ki bana Sen ki böyle güzel hayaller kuruyorsun ben gerçekten senin hayallerinin gerçekleşmesi için ölürüm.
Ben de, ben de ölürüm gerçeklik;
Leyla’mla bir ömür yaşamaksa Ölesiye yaşarım onunla bir ömür.