Sabahları uyku semesi zorla kaldırılıp bakkala ekmek almaya gitmeyi özledim….Okula giderken ceplerime leblebi üzüm doldurup yemeyi özledim…Sokakta oyunlar oynamayı,”yemek yede öyle git”işleri bitir diye çağıran annemin sesini …Dedemi kahveye çağırmaya gidince içtiğim oraleti özledim.Bayram harçlıklarımla aldığımiz çıtır pıtırı taş vurarak patlatmayı …..Gece yarılarına kadar komşularla kapı önlerinde oturmayı ….Mahalle fırınlarında yaptığımız ekmekleri …Pekmez kaynatırken içine atılan ayvayı, özledim…..Mezun olurken sınıf arkadaşlarımızın hatıra defterine”kalbin kadar temiz bu sayfayı bana ayırdığın için teşekkür ederim”le başlayan yazılar yazmayı ..öğlen arasinda okulda fırından aldigimiz sicak ekmege sürdügumuz margarin kokusunu …..Elektrikler gittiğinde mum ışığında ödev yaptığım geceleri…babamdan dinlediğim binbir gece masallarini.. özledim….Sobanın üstünde pişen çayı,kestaneyi geceleri ışiginin tavana vurmasıni ….Ailecek gidilen oturmaları,sıcak samimi sohbetleri özledim…..Tahta kapıları,merdivenleri,yer döşeklerini,minderleri,aliminyum tencere,tavalarda pişen yemekleri,eski televizyonları,divanda uzanıp dizileri,filmleri izlemeyi özledim…..Tavana serilen üzümleri,kurutulan asma yapraklarından yapılan sarmaları,pastırmaları, samanlıkta saklanan elma,ayvaların kokusunu kúplerle kurulara turşulari..küplere doldurulan mis gibi pekmezlerin tatlarini..özledim….at arabasına binmeyi,bağlarda bahçelerde kosmayi özledim……
Daha saymakla bitmeyecek dolu şeyler.Günümüzle kıyaslayınca eskileri ne kadar çok yitirdiğimiz değerler var farkındamısınız? Ozamanlar eziyet gibi gelen şeyleri bile artık mumla arar olduk…..Biz meğerse özümüzü kaybetmişiz de haberimiz yok….Yüksek katlı apartmanlar,ssklı işler,teknolojik aletler peşinden koşmaktan ne sağlığımız kaldı nede psikolojik dengemiz..Sahi tercih ettiğimiz hayat vazgeçtiğimiz hayata değdi mi?
Şenay Içlek Bilgiçli .İstanbul