Ben bu hayatı hiç sevmedim; hüznünden vazgeçtim mutluluğunu bile sevmedim. Yalan çünkü, mutluluk bir kaç dakikalık kahkaha; beyinler batılla yıkalı, onu da "Çok güldüm ağlar mıyım?" Korkusu bölmüştür hep zaten.
Yorgunum, en az senin kadar çok yorgunum. İnsanlara kırgınım, sana kırgınım ama sen bunları hiç bilmiyorsun çünkü ağlamayan bebek misali, bilme zaten. Ben zayıf yanımı kimseye göstermem, kimseye naz yapmam. Mesela; babasına naz yapan, babası tarafından nazı baş tacı edilen bir kız çocuğu olmadım ben. Hatta kimsenin başına taç da olmadım. Olmayayım daha iyi, zaten günün birinde omuzlarda taşımayacaklar mı?
Bu yazım son serzeniş, son ağlayan bebeğe ayak uydurmamdır. Niye biliyor musun?
Kırgınım ben bu hayata kahkahalarımı, diğer umutlarımın olduğu sandığa gizlediği için ama en çok da sana kırgınım o sandığı kilitlediğin için...
Seda Özlem Başpınar
