“Bu ne çığlık, nedir bu hâl?” deyip kınama ey câhil!
Bu ses, aşk ve naz makâmı; o hâl, şeref ve şânıdır!
Bir ömür gece ve gündüz, bu çığlığın sebebi var:
Ya ebedî bir kavuşma ya da hicran nişânıdır!
Lôkma kadar bir cüssenin çığlığı varmışsa Arş’a,
Ya bülbülde can çekişme ya gülde soluş ânıdır!
Hoyratça bir rüzgâr esse, nâmahrem el dudak değse,
Âlemin en kederlisi, en gamlı perîşânıdır!
Gül de renk, kan ve can verir ondaki aşka mukâbil,
Can verme, en tatlı duygu; her solma, en hoş ânıdır!
Bu aşkta, ne bir günah var, ne âr edilecek fiil!
Levh-i Mahfûz’un, nikâhlı iki aşk-ı zîşânıdır!
Vâristir, her “oğul civciv” ve her bir “tâze tomurcuk”!
Bülbül, açışın mutlusu; gül, doğumun coşanıdır!
Nesilden nesile geçer bu mukaddes asil duygu!
Biri mutluysa; diğeri, en bahtiyâr ve şenidir!
Ne esârettir sebebi ne kölelik prangası!
Her neslin aslında vardır, aşkın önde koşanıdır!
Binlerce ay, yıldız, güneş olsa da aşk âleminde,
Gül ve bülbül, bu âlemin en büyük kehkeşânıdır!
O renk, yanak ve koyuna yakışmaz her ten ve beden,
Âlemin en zarif çifti, gülşenin yakışanıdır!
Bülbül ve gülde saklı sır; ancak, ilhâm ehli anlar:
İlhâm ehli de edîbin ancak şâirleşenidir!
NOT:
*"Sanat, Hak ve halk içindir!" düstûruyla, elimiz ve dilimiz döndüğü kadar bir şeyler yazmaya çalışıyoruz.
*Bu nedenle, yazı ve şiirlere yönelik yorumlarınız biz yazarlar için çok değerli!
*Yüz yüze ve telefonla görüşmelerde veyâ gazetedeki yorum bölümünde yorumda bulunan dostlara çok teşekkür ederim!