Atalarımızın göçebelikten yerleşik hayata geçtiğini hepimiz biliyoruz.
Yaz aylarında yüksek yerlere taşınarak, o kavurucu günleri serin yerlerde geçiriyorlarmış.
Kış aylarında bunun tersini yapıp, soğuk günleri muhafazalı düzlük alanlarda yaşayarak geçiriyorlarmış.
Hikaye odur ki;
Ovalarda kışın kurdukları çadırların çevresine daire olacak şekilde iç tarafa küçükbaş hayvanları yerleştirir, dış tarafa da büyükbaşları yerleştirirlermiş.
Isınmak için de kendi çadırları dahil içten dışarıya doğru çeşitli noktalarda üç tane ateş yakarlarmış.
Havalar ısınmaya başlayınca, e tabi çadırın içi hemen ısındığından önce bu ateş söndürülürmüş.
Neredeyse bir hafta arayla da diğer iki ateş söndürülürmüş.
Zaman içinde de baharın geleceğini işaret eden bu sıcaklık artışı o dönemdeki Araplar tarafından ‘cemre’ diye adlandırılmış.
Anlatılana göre;
Çadırların ısınması havanın ısınacağını işaret ettiğinden buna ‘1. Cemre’ deyip, oradaki ateşler söndürülmüş ve onun havaya düştüğüne (geldiğine) inanılmış.
Küçükbaşların yalakları büyük olduğu için oradaki suların ısınmasıyla buna ‘2. Cemre’ deyip, onların ateşleri söndürülmüş ve onun suya düştüğüne (geldiğine) inanılmış.
Büyükbaşların hareketlenmeleri toprağın ısınmasına işaret ettiğinden, son olarak oradaki ateşin söndürüldüğü güne de ‘3. Cemre’ deyip, onun toprağa düştüğüne (geldiğine) inanılmış.
Böylece, son cemrenin toprağa düşmesiyle artık bahar geleceği için hıdrellez hazırlıkları başlarmış.
Gözler dağdaki karlarda olduğundan, onların erimesiyle hıdrellezden hemen sonra da göç hazırlıkları yapılırmış.
Hikaye odur ki dedim ama;
Günümüzde köy hayatını yaşayanların çoğu hala bu geleneğe ayak uydurarak mevsimleri geçirmekte…
Yanlış anlaşılmasın onlar çadırlarda yaşamıyor. Sadece cemre düşmesini takiben hıdrellezden hemen sonra yaylalara taşınıyor.
Temennim odur ki;
Bugün havaya düşen ‘1.Cemre’ inşallah insanların da yüreğini ısıtır…