Umut,vücudumuzda biyolojik yapımızın somut bir parçası olsaydı,
Herhalde,kemiklerimizin içindeki ilik olurdu..
Çünkü hayati bir şey..
Umut olmadan yaşanmaz..
İnsandan insana nakli mümkün…
Enerji verir insana..
Her yerde az çok bulunur..
Sabah iyi bir uykudan uyanmakta,
Evdekilere gülümseyerek günaydın demekte,
Güneşli bir kahvaltıda,
Sokaktaki ağaçta,
Ağaçtaki kuşta,
Kuştaki kanatta,
Kanattaki rüzgarda umut vardır..
Sokakta tanımadığın birine günaydın dersen,sen günaydın dedin diye gün aydınlanmaz ama onun içini aydınlatırsın.
Onun yüzüne yansıyan o aydınlık seni de aydınlatır..
En aptal sohbette bile,az miktarda bulunur umut..
Ne yaşadığını farkederek,baktığını görerek yaşamaktır umut..
Umutsuzluğa kapılmak,hayata küsmek,hayatın zerre kadar umurunda değildir.
Hayat “Ayıp oldu adama,şunun umudunu gerçekleştireyim de,barışalım.” demez..
Pes edenlere bayılır.
Sadistçe bir zevk alır…
Kazananlar,bazan hayata rağmen,umutlarını yitirmeyenlerdir..
Ama mantıklı olacaksın.
Umutların yere basacak…
Gücün kadar umut edeceksin..
Mesela,karikatürlerdeki gibi,bir tepeye çıkıp,yüzünü İstanbul’a dönüp “Seni yeneceğim İstanbul!..” diye bağıranın hiç şansı yoktur.
Koca İstanbul’u bir seferde yenemezsin.
Azar azar yeneceksin.
Önce Pendik’te bir tepeye çıkacaksın, “Seni yeneceğim Pendik!..” diye bağıracaksın.
Pendiği yendikten sonra Kartal’a gideceksin, “Seni yeneceğim Kartal!…”
Kartal’ı yendikten sonra Maltepe’ye gideceksin :
“Seni yeneceğim Maltepe!…”
“Seni yeneceğim Bostancı!…”
“Seni yeneceğim Kadıköy!…”
Sonra iskeleye gideceksin, “Sana bineceğim Vapur!..” deyip,vapura bineceksin,karşıya geçeceksin,
Beşiktaş,Şişli,Taksim,Eminönü,Sarıyer,Topkapı,K.Çekmece,B.Çekmece,Silivri,
Yene yene bütün İstanbul’u dolaşacaksın..
Ancak bu şekilde yene yene,güçlene güçlene gidersen,yenmedik yerini bırakmazsın İstanbul’un,
Genel toplamda yine İstanbul’u yenmiş olursun..
Gücün kadar umut edeceksin ki,
Gerçekleştiğinde,elinde tutabilesin….